Kendimi başka ölümlere hazırlamaya çalışırken seninki geldi. Meğer hiçbir zaman alışamayacağım bir şeymiş bu meret. Sözlerin bir bir kulağımda; yapmak istediklerin, yapamadıkların, yakındıkların, seni gülümsetenler… İşte ben şimdi bunların hangisini yaşasam aklıma seni getiriyorum. Anlatamayacağım işlere kalkıştım arkadaşım. Herkesin “üzülme artık, o şimdi melek oldu, cennette” tesellileri de yatıştıramıyor bu nereye çıktığını bilmediğim yolun sancılarını. “Ben hiç yaşamadım” derken bu kadar basit algılamaları da inan canımı sıkıyor, kanıma dokunuyor. Gittiğim ve gördüğüm her yer seni “orada” son görüşümü silemiyor aklımdan. Sadece o an!.. Sanki hayatımda artık “oradan” başka hiçbir yer yok sana ait.Bir hafta oldu ve kendime anlattığım masallara hiç inandıramadım kendimi. Meğer gerçek çekip alıyormuş insanın mantığını aklının bir köşesinden. Mantıksız kararlarla durduruyorum içimde acımadan duran yaramın kanını ve “Ben öldüğümde ağlar mısın?” sorunu artık daha rahat yanıtlıyorum; çok ağlıyorum!
“Yaşamın gürültüleri suskunluklarını bulandırdı
buna gülüyorsun şimdi çünkü boş kafanda
yer alan yalnızca tutsaklık.”
5 yorum:
Az önce halini hatırnı sorma amaçlı mail atmıştım sana, akabinde bloguna göz atayım dedim. Dememle kitlenmem bir oldu. Erken ölümlere söyleyecek sözüm yoktur derya, bilirsin. Başınız sağolsun.
teşekkür ederim kara. söylemiştim daha önce de, ölümün üzüntüsü, özlemi bir tarafa ağırlığı başka bir şeymiş. tarifi yokmuş onu anladım.
çok erken oldu... planlarımız vardı bizi bekleyen... her şey yarım kaldı, ardında keşkeler bıraktı bize, giderken.
eminim şimdi çok mutlu.
orada hastalık da yok acı da...
bu resmi de ben çekmiştim değil mi?
dün gibi aklımda o gün oysa ki...
benim de takıldığım, kabullenemediğim o ya canım arkadaşım, burada da olmayabilirdi hastalık, acı. dün gece yine geldi aklıma:( ölüm olmamalıymış hayatta, yaşananlara hiç yakışmıyormuş!
fotoğrafı sen çekmiştin evet:) "embesil insan bir sarılır, ruhsuz" derdi hemen:) çok özledim ben Yasmini:(:(
Yorum Gönder